Elle Dolores Heirman publiceert weldra bij Willems Uitgevers haar boek ‘Duivelskind’. Wie is zij?
In onze rubriek ‘Twintig levensvragen aan onze auteur’ licht zij een tipje van de sluier.
Waar kom je vandaan?
Ik ben geboren in 1980 en opgegroeid in Mariaburg, een deeldorp van Brasschaat. Vanaf 2000 woonde ik in Antwerpen en in 2013 trok ik met mijn vriend naar Baie de Somme, een streek in Frankrijk. Daar wonen we nu op het platteland, in de buurt van de stad Abbeville.
Vertel iets over je achtergrond?
Dan liefst over wat mij vandaag beroert. De voorbije tien jaar koos ik bewust voor een leven met verwaarloosde en mishandelde dieren. Ik heb een opvangcentrum geopend in onze tuin. Mijn man heeft een job en ik doe dit werk op vrijwillige basis. Asielen uit de streek bellen mij op wanneer ze bepaalde diersoorten hebben: verwaarloosde geiten, ganzen, gevogelte. Ik zet die dan even in quaraintaine en begin met hen herop te voeden. Om hen te leren dat mensen toch oké kunnen zijn. Die wetenschap ontdekte ik bij mijn buurman, die een geitenhoeder is. Ik neem de dieren dus echt in huis en zet die letterlijk voor de kachel. Zo ben ik begonnen met een ‘babybok’ die op het punt stond om te overlijden. Ik hield die vier maanden binnen, maar dat was van het goede toch te veel. Ik had hem verwend en hij gedroeg zich onhandelbaar. Nu stopt dit traject na één maand en dan stuur ik het dier de weide in.
Wat doe je het liefst?
Dat lijkt me duidelijk, nietwaar? Ik noem mezelf een dierenknuffelaar. Ik ontdekte dat de karakters van de dieren dezelfde zijn. Blijven ze te lang binnen, dan kunnen ze niet meer om met andere. Er leven nu 47 exemplaren van alle soorten door elkaar in onze weide: geiten, alpaca’s, pony’s, ganzen…Ik kan immers geen neen zeggen. Dat is een echte dagtaak voor mij. Stallen uitmesten, ik doe het graag. We hebben hier voor gekozen. De digitale troep wordt bij ons tot het absolute minimum beperkt. We houden van soberheid, we hebben hier eten, het is warm genoeg, we wandelen veel en het kost ons niets. We leven met de natuur mee. De weekendwandelingen stemmen me echt gelukkig. Ik voel me hier volledig thuis.
Wat betekent geluk voor jou?
Geluk is voor mij…zien dat mijn dieren gelukkig zijn. Ik kijk heel graag vanuit mijn keukenraam tot in de tuin en als ik zie dat ze daar allemaal rondmoeffelen, dan is dat voor mij geluk. Boeken lezen vind ik ook fijn. Iedere dag opnieuw. Dat heb ik mee van huis uit. Ik lees heel graag. Het is een manier om te ontsnappen aan de realiteit en om in een andere wereld te belanden. Ik verkies romans en biografieën. Of een mix van beide. Ik lees veel over vrouwenmishandeling en mijn favoriete boek blijft ‘Not without my daughter’ van Betty Mamoody, dat vertaald werd als ‘In een sluier gevangen’. Momenteel loop ik weg met het werk van Amélie Nothomb. Ik heb deze schrijfster pas een jaar geleden ontdekt en ben helemaal ondersteboven van haar. Ze heeft een compleet andere achtergrond dan ik en toch vind ik het fantastisch. Ze groeide op in Japan alvorens naar Frankrijk en België te verhuizen. De wijze waarop ze die Japanse invloed in haar literatuur verwerkt, fascineert mij.
Wat wekt je ergernis?
Onbeleefde mensen. Mateloos erger ik me dan! Je zegt iemand ‘goeiedag’ en je krijgt niets terug. Of geen ‘dank u’ zeggen, kortaf zijn. Onvriendelijkheid vind ik heel vervelend.
Van welke muziek hou je?
Goran Bregovic, een Bosnische muzikant die traditionele Balkanmuziek creëert. Met steeds aan zijn zijde: vier Bulgaarse vrouwen met engelenstemmen en soms een heel orkest. En verder Leonard Cohen omwille van de melancholie, Stromae voor zijn teksten en de Italiaanse Eurosongwinnaar Maneskin voor het plezier.
Favoriete film of televisieprogramma?
Sinds we naar Frankrijk zijn verhuisd kijk ik nog amper. Ik wil zelfs het nieuws niet meer volgen, want dat beïnvloed mijn emotie.µ
Sporthelden?
Dat is een lacune bij mij.
Boeken?
Zie hierboven reeds beschreven: ‘Not without my daughter’ van Betty Mamoody. En verder: ‘Het parfum’ van Patrick Süsskind en ‘Le livre des soeurs’ van Amélie Nothomb.
Historische persoonlijkheid?
Nelson Mandela.
Hedendaagse wereldleider?
Volodymyr Zelenski.
Levensbeschouwing?
Ik ben ongelovig.
Politieke voorkeur?
Links en ecologisch. Maar niet in het extreme en ik vind nergens mijn partij.
Welk maatschappelijk thema verdient nationaal meer aandacht?
De zorgsector.
Welk maatschappelijk thema verdient internationaal meer aandacht?
Migratie.
Heb je belangstelling voor dierenwelzijn?
Het is mijn levensdrijfveer geworden. Zie antwoord op de tweede vraag.
Interesse in duurzaamheid?
Vanzelfsprekend. Het staat bovenaan mijn bekommernissen.
Reisbestemming?
De streek rond Assisi in de Italiaanse regio Umbria. Ik deed er een trektocht na het overlijden van mijn vader. Om te voelen waar hij zich zo goed heeft gevoeld. Bij de Franciscanen en hun kloosters rond Assisi. Hij heeft er zelfs een tijdje gewoond.
Ik zag nergens een mooier natuurlandschap.
Drank & spijzen?
Italiaanse keuken. Ik hou ook veel van de geur van Italiaanse wijnen, maar ik drink geen alcohol.
Waarover gaat je boek en welke boodschap wil je uitdragen?
Ik heb twee doelstellingen: een persoonlijke therapeutische en een gemeenschappelijke.
Voor mij had het schrijven een therapeutisch effect. Ik worstelde met nachtmerries van het gebrek aan liefde van mijn moeder. Daar gaat mijn boek dan ook over. Een eerste poging om het te vergeten door erover te praten had me niet geholpen. Later leerde ik dat ik het van me moest afschrijven en dat lukte wonderwel.
Ten tweede wil ik toch benadrukken dat je je moet moeien met de buren als je ziet dat het met de opvoeding verkeerd gaat. Het is dus een pleidooi voor minder individualisme. Laat ook leerkrachten en mensen uit de zorgsector sneller ingrijpen. Uit goede overwegingen. Neem een kind apart en vraag op een zachtaardige manier of het wel gaat met haar of hem. Ik stond zelf in het onderwijs en je ziet toch als er iets niet goed gaat met een kind? Dit is geen verwijt, enkel een oproep.
 € 25.00
Hardback | Nederlands | Literaire non-fictie algemeen |
