Een van de woorden die het meest vallen in dit boek is ‘frustratie’. De vraag hoe de politiek moet omgaan met de Westerschelde als verbindingsweg tussen de haven van Antwerpen en de Noordzee heeft heel wat consequenties voor economie, natuur en samenleving. De uitdieping van de Westerschelde is van levensbelang voor Antwerpen, maar het teruggeven van de Hedwigepolder aan de natuur als compensatie hiervoor zette heel wat kwaad bloed bij de Zeeuwen.In twaalf hoofdstukjes werpt de historicus Hans Schoots een veelzijdige blik op het land achter de Westerschelde. Zeeuws-Vlaanderen kent een eilandgevoel, de mensen die er leven richten de blik meer op het noorden. De ‘gevoelsafstand naar Amsterdam’ (p. 150) is kleiner dan die naar de nabijgelegen Vlaamse steden. Vergeten is ook niet dat België na de Eerste Wereldoorlog ervan droomde het gebied te annexeren.De verdieping van de Westerschelde werd sinds de verdragen van 1839 tussen Nederland en België niet betwist. De Provinciale Staten van Zeeland maakten aan die zekerheid een eind door in 2007 te verklaren dat er na de derde verdieping geen nieuwe meer mag komen. Gezien de eeuwenoude geschiedenis van dwarsbomen verwondert het niet dat er een diep wantrouwen leeft in Antwerpen tegenover Nederland. De haven van Antwerpen bezit enorme schaalvoordelen, maar is ook ‘kwetsbaar’ (p. 77). Niettemin en misschien juist daarom bestaat ook de wens om nauwer samen te werken met alle havens in de ‘delta van Rijn en Schelde’. (DR)
Paperback / softback | Nederlands | Literaire non-fictie algemeen |
