In zulke nachten vloog de tijd voorbij. Toen we even een luchtje gingen scheppen, was het al licht en iedereen maakte aanstalten om naar huis te gaan. Met de trein dus we moesten nog te voet naar het station. Omdat er op dit ochtendlijk uur en zeker in deze buurt nogal veel politiecontroles waren, stak ik de zware ijzeren ketting die ik rond de hals droeg even achter mijn broek. Net op dat moment passeerde er natuurlijk een flikkenkar. Ze stopten en riepen ons. Bij het oversteken van de straat viel de ketting met een kletterend geluid op de keien.
Fuck! Dat moest natuurlijk juist nu gebeuren.
Onmiddellijk vlogen er twee flikken uit de camionette en kwamen rond me staan.
‘Awel jong, wat heeft dat te betekenen?’
Onder invloed van de LSD moest ik lachen want hun vraag klonk tamelijk ridicuul. Ik probeerde hen uit te leggen dat dit de juwelen van de punks waren en eigenlijk ook niet meer dan dat.
‘Zulk een zware ketting! En waarom zit dat juweel achter je broek?’
Na paspoortcontrole kon mijn kameraad zijn weg verderzetten. Ik moest mee in de combi naar de kazerne in Wilrijk voor nader onderzoek. Ik voelde me heel speciaal onderweg. Het was alsof ik een heel bijzondere reis ging maken. We reden langs wegen die ik niet kende en ik was onder de indruk van het uitzicht.
De vragen die me gesteld werden, klonken me boeiend in de oren en ik beantwoordde ze beleefd. Ze lieten me mijn zakken leegmaken en ik stond er zelf versteld van wat ik allemaal bij had. Ze wilden me op de foto, prima! Ik moest wel zo’n bordje met een nummer erop voor me houden. Origineel, zo was ik nog niet gefotografeerd.
‘Zal ik lachen?’
Even later wilden ze vingerafdrukken nemen. Was me dat een rare bedoening! Ze kwamen af met een inktkussentje om mijn duimen zwart te maken.
‘Nu langzaam over het papier rollen,’ zei een van de gozers die erbij stond.
Ik kon me niet houden van het lachen. Even op bezoek bij nonkel gendarme en zo’n leuke initiatie krijgen!
Opeens was het afgelopen. Geen vragen meer, geen spelletjes meer. Ze zeiden dat ik kon beschikken. Ik vroeg beleefd om me terug naar Antwerpen te brengen, en liefst naar het station want ik was hier nog nooit geweest. Wat was ik blij toen ze me inderdaad wegbrachten. Een gratis taxi.
Ik trof mijn maat aan op de perrons. Hij zat op me te wachten. Ik vertelde hem hoe het daar verlopen was en samen sprongen we op de trein huiswaarts.
Zoeken...
Boekzoeker
Er werden geen boeken gevonden die voldoen aan je zoekcriteria. Gelieve je zoekwoord aan te passen.
