Ik schreef al eerder dat een boek soms ontstaat uit een verhaallijn, maar soms ook uit een locatie, die ik per se wil noemen. Portugese Passie is daar een voorbeeld van. Toen we ons huis in Pedreira kochten, net noord van Tomar, hoorden we al snel over de Festa dos Tabuleiros, een 4-jaarlijks evenement waarbij de hele stad Tomar min of meer op zijn kop staat. De oude binnenstad wordt grotendeels afgesloten voor verkeer, de straatjes worden versierd en de inwoners kunnen prijzen winnen voor de mooiste versiering. Er zijn ’s avonds concerten in het park en dat is allemaal nog gratis ook. Waar het werkelijk om draait zijn de optochten met de zogenaamde tabuleiros die door vrouwen (en meisjes) op hun hoofden worden gedragen, terwijl de mannen er naast lopen. Het is wel weer duidelijk wie het zware werk doet. Het is een traditie die het werkelijk waard is om gezien te worden. Het idee stamt nog uit de tijd van de kruisridders die eens per jaar de bevolking voedsel brachten, maar het is uitgegroeid tot een groots en meeslepend festijn. In 2023 was het weer zover en eerlijk waar, we hebben onze ogen uitgekeken. De festiviteiten beginnen tegenwoordig met de kinderoptocht, snoezig. En omdat dit minder bekend is, stukken rustiger dan bij de ‘echte’ optocht een week later, terwijl het in mijn ogen net zo mooi is. Natuurlijk is zo’n traditie iets wat ik dan wil gebruiken in een boek. Maar hoe? Ik doe er niet aan mee, ben niet betrokken bij de voorbereidingen en kan het dus ook niet vanuit dat oogpunt beschrijven. Ik kan wel mijn hoofdpersoon er naar laten kijken en op die manier ook de lezer er iets van laten meebeleven. Maar wat doet mijn hoofdpersoon dan in Tomar? En als ze alleen maar voor de Festa komt, hoe bouw ik daar dan een roman omheen?
Uiteindelijk bedacht ik Marleen; een Nederlandse vrouw die opgroeide in de flower power tijd en met een groepje vrienden in een Volkswagenbusje door Europa trok. Ze belandde in Portugal, werd verliefd (op het land en ook een beetje op een tweetal Portugese mannen) en werd zwanger. Als alleenstaande vrouw met een kind besloot ze toch terug te keren naar Nederland, maar Portugal bleef in haar hart. Jaren later ging ze terug en liet haar volwassen dochter die inmiddels zelf een kind had achter. Het is dat kind, Manon, dat uiteindelijk op zoek gaat naar haar oma en haar vindt in de periode van het Festa. Door een tijdslijn te kiezen van drie generaties kan ik een ander beeld van Portugal schetsen dan gebruikelijk. Ik kan iets meer in de geschiedenis duiken, de Anjerrevolutie erbij halen bijvoorbeeld. Ook in dit boek is het maken van keuzes en het aanvaarden van consequenties daarvan weer een rode draad. Marleen kiest ervoor haar dochter alleen op te voeden, maar wel op haar manier. Haar dochter Gaby begrijpt haar moeder niet echt en weet alleen maar dat zij het allemaal totaal anders wil doen. Het is tenslotte kleindochter Manon die de beide vrouwen weer bij elkaar brengt en zelf uiteindelijk probeert in haar oma’s voetstappen een leven in Portugal op te bouwen. Zoals de titel Portugese Passie al aangeeft, gaat dat niet zonder liefde, liefde voor twee mannen in het bijzonder, maar zeker ook voor Portugal.
Ik wens iedereen die het boek nog niet gelezen (of geluisterd) heeft, veel plezier!
Portugese passie | Ellen van Herk
Paperback / softback | Nederlands | Romantiek
Manon werkt in Lissabon als ze per toeval een oude foto van haar oma met de Portugese kunstenaar Quim onder ogen krijgt. Omdat ze haar oma door een familieruzie al heel lang uit het oog is verloren, besluit ze naar haar op zoek te gaan. Haar zoektocht leidt naar [lees verder...]
Verschenen als POD titel
