In mijn tweede boek (Thuis in de Algarve) ‘bedacht’ ik Tessa. Ze leek – een beetje – op mijzelf. Qua karakter. Wat verlegen, slechte verstandhouding met haar moeder, niet al te veel echte vrienden en toen viel ze op een Portugees en hoe liep die relatie dan verder na het einde van het boek? Werd ze volwassen, net als ikzelf ooit? Groeide ze, zowel zelf als in haar relatie? Bleef ze zichzelf wegcijferen of leerde ze grenzen stellen?
Hoewel ik na Thuis in de Algarve diverse andere boeken heb geschreven, bleef Tessa af en toe in mijn hoofd terugkomen. Met de bovengestelde vragen. Er zat dus maar 1 ding op en dat was een vervolg te schrijven, maar dan niet alleen over Tessa maar ook over de rest van de familie.
Omdat ik niet wilde dat het boek alleen over Tessa zou gaan, maakte ik haar vriendin, die in Thuis in de Algarve alleen maar een bijrolletje had, ook een hoofdpersoon. Juist om de interactie tussen de twee vrouwen te kunnen laten zien. En hoe zo’n band kan veranderen als levens een andere kant opgaan. Niet alleen letterlijk uit elkaar qua afstand, maar ook qua ontwikkeling.
Elk leven is een reis, sommige blijven altijd dichtbij huis, anderen zoeken het verder weg, figuurlijk en/of letterlijk. Emigratie is zo’n thema dat twee kanten op kan. Door de afstand kan contact verwateren, maar ook juist verdiepen, bijvoorbeeld doordat als je elkaar opzoekt, je vaak langer blijft en meer met elkaar deelt. Daarentegen maakt de persoon die emigreert soms dingen mee die zo ver buiten het bevattingsvermogen ligt van de achterblijver dat de afstand ook figuurlijk te groot wordt en er toch een verwijdering ontstaat. Dat mag, dat maakt deel uit van het leven. Dat zijn de risico’s als je emigreert, je laat vaste waarden achter en je weet niet altijd wat je ervoor terugkrijgt. In het geval van Tessa kreeg ze een hele familie bij Daniel, maar hoe mooi dat ook leek in het begin, het bracht ook weer allerlei andere problemen mee. Ze moest (vond ze) zichzelf aanpassen, proberen erbij te gaan horen, de taal leren, de Portugese mentaliteit gaan begrijpen en omdat ze het Daniel graag naar zijn zin wilde maken, vergat ze daarbij haar eigen grenzen. Herkenbaar? Ik denk dat het in veel relaties geldt. Waar trek je de grens? Hoever ga je uit liefde voor de ander? Een stuk omrijden om voor je partner onderweg een pakje op te halen is natuurlijk prima, maar mantelzorg voor zijn moeder bijvoorbeeld omdat hij geen tijd heeft? Ik noem maar een voorbeeld, maar hoe bewaak je je eigen grenzen nu echt? Wie het weet mag het zeggen. Liefde is geven en nemen, een wisselwerking, tweerichtingsverkeer. Toch zijn er veel relaties waarin dit uiteindelijk fout loopt. De een vindt dat hij/zij altijd aan het geven is en te weinig terugkrijgt. De enige oplossing om zo’n situatie te voorkomen is communicatie en juist dat is soms zo lastig. Opkomen voor jezelf. Op tijd aan de bel trekken. Dingen uitpraten voor het te ver gaat en je de beruchte druppel bereikt. Een gesprek aangaan voor dingen escaleren. Het zijn lessen die we allemaal in min of meerdere mate in ons leven moeten leren, zo dus ook mijn verzonnen hoofdpersonen. Sommige zijn er beter in dan anderen. Soms gebruiik ik ervaringen uit mijn eigen relaties, soms hoe ik het eigenlijk had moeten doen. Dat is het voordeel van schrijven. Typend kan ik terug en het opnieuw doen, stukken gemakkelijker dan in het echte leven. Dan kan je woorden niet terugnemen als ze eenmaal zijn gezegd en kun je hooguit je excuses aanbieden. Was er dan ook maar af en toe een ‘backspace’ knop.
In Dreiging in de Algarve beseft Tessa dat ze teveel doet vanuit ‘het bewaren van de lieve vrede’, of te wel om ruzie of gedoe te voorkomen. Dat lijkt een goed idee, want wie wil er nu ruzie, maar dat is het natuurlijk niet, want uiteindelijk gaat het ten koste van jezelf. Van binnen protesteren, maar dat niet uiten zorgt ervoor dat de andere partij nooit weet wat je er werkelijk van vindt. Als het dan uiteindelijk tot een uitbarsting komt, kan het zo maar te laat zijn. Nu heb ik van Daniel natuurlijk een schatje gemaakt, begripvol, vergevingsgezind en bovenal dol op Tessa, maar helaas zijn niet alle mannen zo. Wij vrouwen kunnen dan wel alle ‘schuld’ bij de andere partij leggen, maar ik denk dat we nog steeds niet goed (genoeg) zijn in het aangaan van de discussies. Ergens diep van binnen hebben we nog steeds het zorg-gen dat al sinds de prehistorie bestaat en hoe hard we ook proberen te emanciperen, ergens blijft dat wringen. We zijn er nog steeds (een beetje) van overtuigd dat wij de enige zijn die de was kunnen doen, de strijk, het huishouden, de kinderen of wat dan ook al roepen we nog zo hard dat onze mannen dat ook moeten (kunnen). Als ze het doen, hebben we toch weer vaak commentaar, geven we er onze eigen draai weer aan, doen we het opnieuw en is het dan gek als de mannen de volgende keer denken: ‘doe het lekker zelf, ik doe het toch niet goed.’
Kortom, relaties blijven ingewikkeld, houden van is en blijft een werkwoord, we moeten blijven communiceren om elkaar vast te kunnen houden en soms is het elkaar ruimte geven, letterlijk of figuurlijk de juiste manier om bij elkaar te blijven. Al die ingewikkelde processen maken het schrijven over levensechte personen zo interessant en boeiend. Alles wat ik zelf meemaak enof om me heen zie gebeuren, is stof voor nieuwe personages en ik weet nu al dat dit nooit gaat stoppen. Zolang er relaties zijn, schrijf ik door….
Dreiging in de Algarve
Dreiging in de Algarve | Ellen van Herk
Paperback / softback | Nederlands | Romantiek
Tessa en de familie Esteves (uit "Thuis in de Algarve") zijn eindelijk in rustiger vaarwater beland. Tessa is aardig gewend, maar deel uitmaken van een Portugese familie is niet zo eenvoudig als het lijkt. Op zo"n moment van twijfel staat haar vriendin Karin plotseling [lees verder...]
Verschenen als POD titel
