‘Ik besefte dat ik het baanritme oftewel het baantredje zoals ze dat noemen, miste.’
Gelukkig had de bondscoach een idee. Hij stelde voor om op”witte enen” te gaan rijden.
Dat zijn banden die alleen geschikt zijn voor houten banen. Op een betonnen baan weet je zeker dat ze tijdens de vier kilometer gaan ploffen.
Ik startte goed en reed inderdaad na drie ronden van 500 meter mijn achterband lek. De jury berekende het afstandsverschil op dat moment.
Met dat verschil kon ik aan het restant van de individuele achtervolging gaan beginnen, zo stond het in de reglementen beschreven.
Een ander wiel erin en dan opnieuw starten, wat mijn sterke punt was Na twee ronden weer een knal. De voorband had het begeven. Hetzelfde ritueel.
Het verschil bepalen en weer verder. Ik won.’
Bron: Gijs Eijsink, ‘De Reus van Wierden – Het hartverscheurende (wieler)leven van Jos Lammertink’, 2024, blz. 117-118
Rob Siekmann
Jos Lammertink | Gijs Eijsink
Paperback / softback | Nederlands | Sportverhalen
Het leven van Jos Lammertink (1958) leek rooskleurig te gaan verlopen. Zijn kast ligt vol met kampioenstruien als veldrijder, als baan- en wegrenner. Als beroepsrenner kon hij zich op basis van talent en macht gemakkelijk handhaven tussen de finefleur van het peloton. [lees verder...]
In herdruk - verwacht 24-12-2024
