Ze zaten met elkaar in de slag, zoals dat heet.
Een viertal coureurs had een verbond gesloten met als ultieme doel dat ze in elke koers zoveel mogelijk prijzengeld bij elkaar zouden fietsen, dat dan na afloop onder hen zou worden verdeeld.
Ze maakten de afspraak dat ze elkaar niet meer zouden beconcurreren.
De wedstrijden bleven hetzelfde, het publiek bleef komen, alleen spraken ze af wie waar zou winnen.
Of dat leuk was voor de toeschouwers die dit verbond doorzagen? Dat laat zich raden.
Of dat eerlijk was? Dat kun je je afvragen. Niet voor de andere renners, maar die hadden sowieso geen kans.
Voor wie het zeker niet prettig was, wad de renner die zijn zinnen had gezet op de overwinning, maat niet tot het viertal behoorde.
Hoe ging dat na de wedstrijd? Hadden ze een van hen als penningmeester aangewezen? Nee, ze gooiden de bankbiljetten op tafel en deelden het totaalbedrag door vier.
Had je pech gehad en niet kunnen finishen, dan deelde je toch mee.
Bron: Gijs Eijsink, ‘De reus van Wierden – Het hartverscheurende wielerleven van Jos Lammertink’, 2024, blz. 93, e.v.
Er werd door de renners een verbond gesmeed, zodat ze van concurrenten, rivalen veranderden in elkaars collega’s, teamgenoten. De onderlinge tegenwerking kon voorheen zo ver gaan dat ze liever zelf ook verloren dan de ander te zien winnen.
Rob Siekmann
Jos Lammertink | Gijs Eijsink
Paperback / softback | Nederlands | Sportverhalen
Het leven van Jos Lammertink (1958) leek rooskleurig te gaan verlopen. Zijn kast ligt vol met kampioenstruien als veldrijder, als baan- en wegrenner. Als beroepsrenner kon hij zich op basis van talent en macht gemakkelijk handhaven tussen de finefleur van het peloton. [lees verder...]
In herdruk - verwacht 24-12-2024
