De eersten die hij er eind jaren ’80 hoorde over spreken, zoals sommige politici van de VU, verwezen naar het Nederlandse D66 als voorbeeld. Maar in België domineerden steeds de drie klassieke breuklijnen op levensbeschouwelijk, economisch en communautair vlak het politieke leven en het ideologische debat.Lauwers gelooft dat ideologieën noodzakelijk zijn, ook in een tijd waarin de mensen zich niet meer in ‘gekleurde “formats”‘ (p. 17) laten opsluiten, omdat politiek anders wordt als ‘surfen op tijdelijke golven’ van wat leuk of populair is (p. 23). Hij wil weten wat links-liberalisme als ideologie is en of het een toekomst heeft in een Vlaanderen waar de klassieke ideologieën niet meer beantwoorden ‘aan sociologische breuklijnen’ (p. 155). Links-liberalisme koppelt volgens hem het liberale ‘contract tussen individuen en overheid’ met de ‘civiele samenleving’, het geheel van verenigingen, media, economische organisaties binnen een bepaald geografisch terrein. Die verbanden tussen individuen en overheid ziet hij als’de echte natie’ (p. 77) en als ‘draagvlak voor solidariteit’ (p. 81). Mensen, zegt Lauwers, worden pas vrij binnen een omgeving. Dat verklaart meteen ook de ondertitel van het boek.
|
|
