Dat de constituerende machten in Noordwest-Europa zich in een schizofrene situatie bevinden, weten we al sinds de twee lijvige boeken over media en politiek van onze collega Frank Thevissen (Media en journalistiek in Vlaanderen en De vierde onmacht, Van Halewyck). In Nederland, net als in België, is de verstrengeling van politiek en media zo sterk, dat je je de vraag kunt stellen wie aan wiens touwtjes danst. In het recente boek Het briefje van Bleker ontrafelt de Nederlandse journalist Peter Kee de verhoudingen tussen de VARA-laatavondtalkshow Pauw & Witteman. Daarbij legt hij bloot hoe ‘dik’ journalisten en mediamakers enerzijds zijn met politici van wetgevende en uitvoerende macht anderzijds. Ik herinner me nochtans uit het eerste boek van Derk Jan Eppink (Vreemde buren, Contact) dat de relatie tussen politiek en journalistiek boven de Moerdijk veel correcter was – ’tot hier en niet verder’. Maar Kees boek laat duidelijk iets anders vermoeden. Journalisten weten dat ze een belangrijke rol (kunnen) spelen in het maken en kraken van politici (hier op televisie). En ook het omgekeerde is waar. Politici maken journalisten het leven zuur door te beloven, te geven, en vooral ook te nemen.Na het lezen van dit erg boeiende boek kijk ik reikhalzend uit naar een gelijkaardig initiatief van pakweg Kris Hoflack (vtm) of Ivan De Vadder (VRT). Wie durft?
Paperback / softback | Nederlands | Mens en maatschappij algemeen |
