Grote geschiedenis van de Nederlandse taal

‘Voor wie haar soms geweld aandoet’ was in de jaren zeventig een bescheiden taalprogramma van de socialistische politicus Marc Galle. De luisteraar werd tijdens het korte praatje vergast op allerlei gekke en minder gekke taalwenken. Ik herinner me dat Galle het woord ‘pannenlap’ een beetje verkeerd vond. Het moest ‘aanvattertje’ zijn. Ik heb dat rare woord dan ook maar één keer gehoord, en dat was toen.

De intentie echter was goed, want het Nederlands wordt al meer dan twee eeuwen gemaltraiteerd (ja, dit werkwoord staat in Van Dale, maar heeft u al gemerkt dat op het voorplat van dat woordenboek ‘van Dale’ gedrukt staat, met kleine ‘v’? Niemand heeft er een uitleg voor, al is het natuurlijk wel Johan Hendrik van Dale). Gemaltraiteerd, zegt u? Verbalemond, zoals men het gewestelijk uitdrukt: ‘bal/balo’ is een Middelnederlands voorvoegsel en betekent ‘slecht’. Laten we eens kijken hoe slecht.

Snobisme

In de dertiende en veertiende eeuw groeide het aantal teksten in de moedertaal en werden mensen door de ‘scholasticus’ (de schoolmeester van het kapittel) of door religieuze instellingen meer en meer gealfabetiseerd. Aan het eind van de late middeleeuwen werden ook overal scholen gesticht. Toen al waren er schrijvers (de Nederlandse schrijver Melis Stoke bijvoorbeeld) die hun ‘karakters’ geaffecteerde leenwoorden in de mond legden (‘onnoyaelhede’ in plaats van ‘ontrouw’, niet loyaal).

Het is een terugkerend verschijnsel, want ook vandaag zijn er op dit forum mensen die wijzen op een zeker snobisme wanneer men ‘vreemde’ woorden gebruikt, ook al drukken die soms beter uit wat bedoeld wordt dan het inheemse equivalent en is de Franse ‘punaise nog altijd te verkiezen boven de puristische ‘duimspijker’. Purisme is immers taalkundig zuiverder willen zijn dan de taalpaus, en dat is bijvoorbeeld Van Dale Johan Hendrik.

Omdatic Vlaminc ben

In de vijftiende en zestiende eeuw verlaat men het Middelnederlands en ontstaat een bovenregionale taal, en dat in een omgeving van handelskapitalisme en vroeg humanisme. Er is nog geen eenvormigheid en ook is er nog geen algemene benaming voor die stilaan zich uniformerende taal.

Begrippen als dudesc, Diets, Dietsch, Duuts en Duits kunnen verwijzen naar het Nederlands. In 1275 schrijft Jacob van Maerlant, die zich van heel wat toenmalige taalvariëteiten zeer bewust was, ‘Ende omdatic Vlaminc ben’. Al in de middeleeuwen schreef de overheid haar ambtenaren uitdrukkelijk voor om onder bepaalde omstandigheden Nederlands te gebruiken.

Verlooy

Tijdens de Oostenrijkse en de Franse tijd wint het Frans bij vooraanstaande burgers aan prestige. De geprivilegieerde klasse en de overheid bekommeren zich weinig om de moedertaal. Ere wie ere toekomt: het zijn de twee Jannen, de juristen Jan Frans Vonck en Jan Baptist Verlooy die bezwaar aantekenen tegen het toenemende gezag van het Frans, een klacht die ik ten volle onderschrijf wanneer ik merk hoeveel Franstalige wendingen – een overblijfsel uit dat Frans – de modale Vlaming zoal gedachteloos heeft geïnterioriseerd. Gedachteloos omdat hij zich van geen kwaad bewust is en zich zelfs boos maakt als men hem erop attendeert.

De titel van Verlooys manifest is duidelijk: ‘Verhandeling op d’onacht der moederlyke tael in de Nederlanden’ (in 1788 anoniem in Maastricht uitgegeven om represailles te vermijden). Ik citeer een stukje dat, buiten de spelling en bepaalde grammaticale eigenaardigheden, perfect op vandaag toepasbaar is: ‘Ja, men ziet-er sommige (in casu sommigen die hun taal ‘mismeesteren en aan ‘Fransdolheyd’ lijden), terwyl het hun vry staet de moederlyke tael te gebruyken, zoo onverdraegelyk frans schrijven, dat zij daer toe schynen gedoemt geweest te zijn by wyze van schandboet (i.e. schande).’ Verlooy wilde ook Nederland en Vlaanderen op taalkundig gebied één houden, wat in de negentiende eeuw tot het zogenoemde ‘integrationisme’ en de eerste Nederlandsche Taal- en Letterkundige Congressen leidde.

Verlooy redevivus

Wat Verlooy aanklaagt, de onachtzaamheid ten opzichte van de Nederlandse taal, geldt nog altijd. En dan heb ik het niet over Engelse of Franse leenwoorden in onze taal, kakkineuze woorden die uit snobisme kunnen voortkomen, maar die ook een taal sterker kunnen maken. Tenslotte stammen zovele Nederlandse woorden uit het Latijn of het Grieks en werden uiteindelijk vernederlandst.

Ook spelling is een mineur deel van de taal, want berustend op conventie en van buiten leren. Ik heb het meer over zinsbouw, de incongruentie van onderwerp en werkwoord, verkeerde voegwoorden, verkeerd woordgebruik en letterlijk vertaalde uitdrukkingen uit het Frans of het Engels (soms zelfs nog uit het Duits), strijdig met het Nederlandse taaleigen. Die vindt men volop in Vlaams-Nederlandse teksten.

Taalfascisten

Taal evolueert, en dus wordt wat ‘taalkrom’ is in de loop van de geduldige tijd soms ‘taalrecht’. Wat algemeen wordt gebruikt, wordt op den duur ook algemeen aanvaard. Zo werd het Duitse ‘einbürgern’ gewoon inburgeren en Grosswarenhaus werd grootwarenhuis (nu supermarkt), hoe letterlijk vertaald ook. Maar vele fouten worden uit luiheid en onverschilligheid gemaakt en – jawel – uit onachtzaamheid, zoals Verlooy al terecht betoogde.

Men heeft de eigen taal niet lief. Klinkt het niet, dan botst het maar. En wie schoolmeestert is een vervelende taalklier, of wordt als een taalgestapo aangezien. Raar toch dat zulke malle ideeën zich in de rekenkunde bijvoorbeeld nooit voordoen.

Een wankel evenwicht

Moet onze taal dan verhollandsen? Natuurlijk niet. Maar zoals hier door een aandachtig commentator werd opgemerkt: het Verkavelingsvlaams aan de ene kant en het gerochelde modieuze Randstadhollands aan de andere kant, zijn twee kanten van een verroeste medaille. Het zijn aspecten van luiheid en snobisme. Maar nogmaals en uitentreuren: vreemde woorden of uitdrukkingen in het Nederlands zijn niet per se fout.

Wie zegt: ik was er helemaal stupéfait van (een beetje de taal van de Haagse chic van Louis Couperus), heeft geen fout gemaakt. Wie zegt dat hij naar huis gaat ‘voor’ zijn werk te maken, spreekt vertaald Frans. Waarom moest Verlooy zo hard vechten tegen de arrogantie van de Franse taal als achteraf blijkt dat we ondertussen vertaald Frans praten? Dat Nederlanders ondertussen ook Vlaamse woorden overnemen (goesting) en wij Hollandse is alleen maar een verrijking, en dat dialectwoorden een tekst smeuïg kunnen maken is een certitude en is niet per se verkeerd.

Hij wilt teveel wetten stemmen

Erger is het soort taalfout dat perfect vermijdbaar is. De verwarring tussen niet het minst/niet in het minst; tussen beide/beiden; tussen te veel en teveel; tussen wiens en wier, is groot. Ik zag op dit forum al heel wat wetten en resoluties stemmen (in plaats van goedkeuren); ik zie tot mijn grote verwondering dat landen en steden vrouwelijk worden, terwijl ‘media’ dan weer enkelvoud is geworden.

Ik stel vast dat men rijdt aan een snelheid of werkt aan een gemiddeld werknemersloon, of dat men ‘had geweest’ in plaats van ‘was geweest’, of dat men iets ‘wilt (in plaats van wil, en dit onder invloed van het dialect). Ik merk dat ‘het medisch-virologisch comité hun (ja!) advies geeft in plaats van zijn advies, enzovoort enzoverder. Ik zie er zo honderden, maar de Vlaming maalt er niet om: als we maar ‘verstaan worden’ (‘begrepen’ worden dus).

De meest complete geschiedenis (of de compleetste geschiedenis?)

In 2021 verscheen van de hand van neerlandicus en germanist Jelle Stegeman (universiteit Leiden en Zürich) een ‘Grote geschiedenis van de Nederlandse taal’, het volledigste werk over onze taal dat ik ooit las. Ik ben dan ook jaloers op wat Stegeman presteerde en ik vraag de lezer in alle bescheidenheid dit omvangrijke werk te lezen en daarom of daardoor het Nederlands in al zijn facetten de eer te bewijzen die het toekomt. Laat Verlooy zich niet omdraaien in zijn graf.

Grote geschiedenis van de Nederlandse taal (set) | Jelle Stegeman

Hardback | Nederlands | Taal en cultuur algemeen
Nog in 1930 kondigden "De Telegraaf" en de "Nieuwe Rotterdamsche Courant" de ophanden zijnde ondergang van het Algemeen Beschaafd Nederlands aan, toch communiceren tegenwoordig meer dan 24 miljoen mensen in het Nederlands. Hoe ontwikkelde het Nederlands zich in [lees verder...]


Leverbaar uit voorraad: 1-2 werkdagen.

Meer berichtjes van Wim van Rooy

Kafkaistan: westerse wereld bedreigd door autocratie en fascisme

Recensie Wim van Rooy - 22/10/2023
Frits Bosch is econoom, socioloog, financieel analist en auteur. Hij presteert in zijn nieuwe boek Kafkaistan het onmogelijke: sterk argumentatieve analyses, geschreven met een retorisch bravado dat provoceert maar toch binnen de marges van het fatsoen blijft, die een beeld schetsen van de actuele westerse [lees verder]

Is de Belg een anarchist?

Recensie Wim van Rooy - 07/07/2023
Men zegt weleens dat Belgen geboren anarchisten zijn. Meestal bedoelt men daarmee gemeenlijk ‘plantrekkers’. Wat al meteen betekent dat men van het anarchisme geen donder begrepen heeft. Waren er dan wel échte anarchisten in ons land? We spreken dan vooral over de negentiende en het begin van de [lees verder]

‘Van huis en haard’: dagboek over soms knettergekke Rusland

Recensie Wim van Rooy - 13/06/2023
De Nederlandse schrijver Pieter Waterdrinker woonde, samen met zijn Russische vrouw, vijfentwintig jaar in het land van de wonderlijke figuren, in een soms knettergek Russisch universum zoals we dat aantreffen in de oeverloos badinerende en bijna surreële en krankzinnige romans van Dostojevski of Gogol. [lees verder]

Grote geschiedenis van de Nederlandse taal

Recensie Wim van Rooy - 12/01/2023
‘Voor wie haar soms geweld aandoet’ was in de jaren zeventig een bescheiden taalprogramma van de socialistische politicus Marc Galle. De luisteraar werd tijdens het korte praatje vergast op allerlei gekke en minder gekke taalwenken. Ik herinner me dat Galle het woord ‘pannenlap’ een beetje verkeerd [lees verder]

Vrouwen, maar vooral mannen met een hoek af

Recensie Wim van Rooy - 11/12/2022
Valt het u ook op, lezer, dat de mens in het bekende raadsel dat de sfinx aan Oedipus gaf , namelijk dat het menselijk wezen tijdens zijn levensgang — afhankelijk van de leeftijd, op vier, twee of drie benen loopt — tijdens zijn tweebenige leven blijft verwijlen in, of gebonden is aan, het getal [lees verder]

Nieuw België: een migratiegeschiedenis

Recensie Wim van Rooy - 21/09/2022
De eerste editie van de ‘Prijs Belangrijkste Boek van het Jaar’ is Nieuw België, een migratiegeschiedenis, geschreven door Tom Naegels: een boek dat je volgens de jury moet lezen ‘om deze tijd te begrijpen’.
Wim Van Rooy schreef er eerder deze recensie over.
Migratie [lees verder]

Het fenomeen Sid

Recensie Wim van Rooy - 21/06/2022
Sid Lukkassen is een fenomeen. De meeste hedendaagse westerse denkers richten zich op de analyse van een deel van het systeem, waarin velen stilaan overleven en niet langer voluit kunnen leven. Of ze richten zich op het systeem zélf, dat een amalgaam is van hyperliberalisme, groene waanzin, digitale [lees verder]

Het kostbare kruid

Recensie Wim van Rooy - 13/06/2022
In het Wase Temse is er een Philemon Hauman-pad en een Philemon Haumanstraat. De meeste oudere mensen in Temse zullen weten wie Philemon was, maar jongeren zijn zoals bekend meestal niet zo geïnteresseerd in geschiedenis, en dat is zonde. Temse, de stad van de Boelwerf, de scheepswerf die zwaar economisch [lees verder]

De woke-olympiade: wie in het westen is het wokest?

Recensie Wim van Rooy - 07/06/2022
Ik verwacht binnen afzienbare tijd een woke-olympiade. Wie in het westen is het ‘wokest’? Welk individu of welke organisatie is de kampioen van alle westerse wokista’s of van de transnationale woke-corporaties?
Westers, want het is beslist geen fenomeen uit Afrika of China. Daar boert men [lees verder]

Nederlands-Indië of Indonesië

Recensie Wim van Rooy - 30/05/2022
Nederlands-Indië (nu Indonesië) blijft Nederland vandaag in de ban houden. Al was dat vroeger, in de jaren vijftig en later, wel anders. Toen wist men af van excessen en oorlogsmisdaden in de voormalige kolonie, maar media, politiek en historici draaiden in synergie rond die hete brij. Het was dan [lees verder]

Kunstenaar Jan Vanriet schaatst en schetst op twee pistes

Recensie Wim van Rooy - 24/03/2022
De internationaal gerenommeerde maar erg bescheiden kunstschilder Jan Vanriet (°1948) schaatst en schetst al een tijd op twee pistes tegelijk: die van het artistieke en het literaire. Na een tiental dichtbundels en een intrigerend egodocument ‘Radeloos geluk’, is er nu zijn eerste roman ‘Rovers’.
[lees verder]

Het is de schuld van het Westen

Recensie Wim van Rooy - 15/03/2022
Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Het is de bekende introspectie uit het Confiteor: het bekennen van de immense schuld die men draagt. De mens is zondig, hoe dan ook. Dat is nu eenmaal onze erfzonde, een manier van ‘zijn’ die vooral in het westen voortleeft in de talrijke kleine en grote zonden [lees verder]

0
    0
    Jouw winkelmand
    Jouw winkelmand is leeg
      Bereken verzending
      Bon toepassen