Gesprek met de Voetbalgeschiedenis. Dat is de naam van de rubriek die hier sinds 1 mei 2024 werd geopend. Of het nu gaat om Vlaamse, Belgische, Europese of ‘wereldse’ momenten…als ze het vertellen waard zijn, worden ze op het platform ‘Voetbal.Café’ gebracht en verschijnen ze vroeg of laat in boekvorm onder het label ‘Voetbalmuseum’. Of in gesproken versie in de podcastserie: ‘Gesprek met de Voetbalgeschiedenis vanuit het Voetbal.Cafe’.
Op 3 januari 2025 overleed Gilbert – Gilles – Van Binst. Een portret.
Gilbert Van Binst. Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. Zou dit spreekwoord het liefst hebben omgekeerd: als het in Brussel regent, druppelt het in Parijs. Zeker na die memorabele finaleavond van de Europacup der Bekerwinnaars op 3 mei 1978 in het uitgelezen decor van het Parc des Princes: Le retour du football champagne! Niet van Stade de Reims, zoals in de hoogdagen van Raymond Kopa op het einde van de jaren vijftig, maar van Anderlecht: de kunst van het voetballen. Volgens de leer van Rob Rensenbrink, in de praktijk omgezet door Gilles Van Binst. De altijd oprukkende rechtsachter vond zijn oude neus voor doelpunten terug: nummer drie en vier tegen Austria Wenen (4-0). Eerst inlopen op een splijtende pass van Ludo Coeck en met een lobje de keeper verschalken, dan – met links nota bene – een ‘zwevende’ bal van buiten het strafschopgebied in het dak van het doel. Het orgelpunt voor Anderlecht én voor hem, het einde van de ‘zeven vette jaren 1971-1978’ met tien trofeeën.
De jongen uit Machelen mocht al in 1968 eens van het eerste elftal proeven, maar vond pas zijn vaste positie als rechtsback na de fatale beenbreuk van Georges Heylens in de bekerfinale van 1973. Viel als midvoor en libero door de mand, reikte als moderne vleugelverdediger tot aan de Europese top. Deed de lijn met een kundige passeerbeweging en specialiseerde zich à la de Nederlander Johan Neeskens in de sliding-tackle, een begrip dat opgeld deed bij de professionalisering van het spel: een lange aanloop en sierlijk schuivend de bal uit de voet halen van de aanvaller.µ
Kon het bij Anderlecht zeer goed vinden met coach Raymond Goethals, twee ginnegabbende gabbers onder elkaar. Verdween toch na zijn topjaar 1978 naar het achterplan omdat Momon rechtsbuiten François Van der Elst naar achter schoof. Koos op het einde van dat seizoen de spreekwoordelijke eieren voor zijn geld en drong aan op een transfer naar Toulouse. Ontmoette daar opnieuw Rob Rensenbrink, die onrechtstreeks verantwoordelijk was geweest voor zijn verwijdering uit de selectie van de Rode Duivels. Verklaarde voor het dubbele kwartfinaleduel met Nederland in de lente van 1976 om een plaats in de eindronde van het Europees Landenkampioenschap aan de pers dat hij zijn bij Oranje aantredende ploegmaat Rensenbrink – als linksbuiten zijn rechtstreekse tegenstander – niet té hard zou aanpakken, want dat zou hij dan voelen in de eigen portemonnee. Nederland versloeg België met 5-0, drie doelpunten van…Rensenbrink. Tegenover hem stond de jonge Eric Gerets, die boven de ervaren Van Binst werd verkozen omwille van diens dwaze uitspraak. Nochtans stond Gilles op dat moment duidelijk enkele trappen hoger in de internationale hiërarchie dan Gerets. Het betekende meteen zijn einde bij de nationale ploeg. De nieuwe bondscoach Guy Thys hield vast aan Gerets, ondanks andere afspraken met Van Binst. Die steeds zoals steeds zijn zin en verliet op nonchalante wijze de trainingspartij van de Rode Duivels. Hij ontving geen enkele oproepingsbrief meer.
Barstte van het zelfvertrouwen – grappen en grollen in kroeg en kleedkamer, geblondeerde jarenzeventigvrouwen rond zich, populair bij de fans -en bediende zich van Brusselse humor: neerbuigend met een monkelende ondertoon. Want Brussel, dat was in zijn optiek grote dan Parijs. Aanvallende rechtsachter-sfeermaker: Gilbert Van Binst.