Er klopt ergens iets niet. Dat we moe zijn na enkele kilometers lopen lijkt ons normaal. Dat we ons slechts 45 à 50 minuten kunnen concentreren. Dat we ons na een dagje bureauwerk languit op de bank leggen en enkel nog tv kijken, verstand op nul en geen fut meer om energie vrij te maken voor partner of kinderen. We snakken naar de vrijdagavond, want het weekend hebben we blijkbaar hard nodig om te recupereren. Is het ‘logisch’ dat iemand van tachtig moeizaam loopt, niet goed ziet of hoort en een grote kans op Alzheimer heeft of om iets te breken?
De gemiddelde burger vindt dit normaal, net zoals artsen daar geen vragen meer over stellen. Zij komen pas in actie wanneer er zichtbare en duidelijke symptomen zijn. Dan wordt “zich niet goed voelen” plots een ziekte.
In de praktijk betekent dit dat onze geneeskunde pas ingrijpt wanneer een ziekte in een reeds gevorderd stadium is gekomen. Terwijl een chronische ziekte meestal sluipend en geleidelijk aan start.
Palliatieve geneeskunde
Daarover gaat het in Waarom onze geneeskunde faalt. En daarom stelt de auteur, dokter Francis Coucke, dat onze geneeskunde eigenlijk een vorm van palliatieve geneeskunde is. Wanneer de diagnose overduidelijk is, treedt men in actie.
Ongeveer 90 procent van de inspanningen en het geld van onze huidige gezondheidszorg gaat naar mensen die al heel erg ziek zijn en eigenlijk in een soort eindstadium van hun ziekte beland zijn.
‘Als je wasmachine volledig verstopt is, kan je met grote middelen ontstoppen, terwijl het verstandiger was geweest om preventief ontkalker te gebruiken.’
Die preventie ligt volgens Coucke – specialist in inwendige ziektes, ouderdomsgeneeskunde en hormoongeneeskunde- bij een optimale immuniteit, een gezonde voedingsstatus en hormonale balans. Hij wijdt er dan ook uitgebreide hoofdstukken aan.
Symptoombestrijding
Francis Coucke: ‘Als er zoveel mensen met chronische vermoeidheid, chronische spierpijn en andere chronische aandoeningen in de kou blijven staan en als de hele wereld wordt lamgelegd om een virus te overwinnen dat een oversterfte geeft van amper 0,15%, wil dit zeggen dat wij, artsen, ons werk niet goed doen.’
Want het zijn niet de virussen die dodelijker worden, maar de mens die steeds zwakker wordt als gevolg van de manier waarop artsen hun patiënten vandaag benaderen: ze leveren prestaties en schrijven medicijnen voor. Onze huidige geneeskunde is symptoomonderdrukkend of allopathisch. Men wil zo snel en efficiënt mogelijk het lijden opheffen naar men zoekt niet naar oorzaken. Allopathie als gebrek aan empathie, zou je kunnen zeggen.
Het jammerlijke is, aldus Coucke, dat onze geneeskunde geen baat heeft bij preventie. Waarom zou men tijd en energie stoppen in het voorkomen van diabetes of hart/vaatziekten als men zoveel geld kan verdienen met insuline en cholesterolverlagende middelen?
Coronabeleid als symptoom
Het coronabeleid van het afgelopen jaar wijst het zelfde uit. Het is symptomatisch voor het falen van onze geneeskunde. Wie geen erge symptomen vertoonde, werd naar huis gestuurd of gesust met een pijnstiller.
Men maakt mensen bang en stelt vaccinatie voor als enige heiligmakende remedie. Er zijn daarentegen wel waardevolle en efficiënte behandelingen mogelijk. U leest ze uitgebreid in het boek.
Niet te verwonderen dat dergelijke uitspraken voor de Orde der Geneesheren een reden tot schorsing zijn, ondanks Coucke’s succesvolle behandeling van chronische zieken. Over zijn multidisciplinaire aanpak verscheen enkele jaren geleden ‘De CVS-mythe’ dat meteen een bestseller werd.
Waarom onze geneeskunde faalt is hét boek voor wie zoekt naar een échte oplossing voor zijn chronische gezondheidsproblemen. Het is tegelijk een pleidooi voor een terugkeer naar een échte geneeskunde ten dienste van de patiënt én een antwoord op de vraag: ‘Wat moeten we doen om gezond te blijven?’
U leest het antwoord in dit boek.
Paperback / softback | Nederlands | Gezondheid algemeen |
