Op zondag 3 april wordt de honderdste Ronde van Vlaanderen gereden. Over Vlaanderens Mooiste is reeds veel geschreven, al dan niet op een encyclopedische manier. 100 keer Vlaanderen hanteert een atypische, persoonlijke invalshoek. De carrière van ex-wielrenner Nick Nuyens (eind 2014 hing hij zijn fiets aan de haak) is de leidraad doorheen het boek dat hij samen met wielerjournalist Guy Van Den Langenbergh schreef. Die laatste weet een goed evenwicht te houden tussen de feiten achter het verhaal en Nuyens’ persoonlijke koersbeleving. Ze gaan in op de beginjaren, de hellingen, de Flandriens en de vedetten. Naast een overzicht op welke markante renners de Ronde (nog) nooit wonnen, de toekomst en de erelijst, krijgen we ook een inkijk in Nuyens’ carrière.
Nuyens vindt het eigenlijk bizar dat renners tegenwoordig niets weten van het verleden van de Ronde. ‘Hiermee wordt nogmaals bevestigd dat topsporters overwegend egoïsten zijn die zich enkel met hun eigen ding bezighouden.’ De Ronde kon in haar beginjaren niet iedereen bekoren. Buitenlandse ploegen stuurden hun kat en ook binnenslands was er hommeles. De overwegend Franstalige leiding van de Belgische Wielrijdersbond droeg de Ronde – een op en top Vlaamse organisatie – geen warm hart toe. Door onder meer de communautaire oorsprong was deze wedstrijd aanvankelijk een duel voor lokale helden. Pas in 1923 won met de Zwitser Henri Suter voor het eerst een buitenlander de Ronde.
Kasseiheillingen
Het boek bespreekt enkel kasseihellingen en daar heeft Nuyens zijn redenen voor. ‘Op de geasfalteerde beklimmingen zit je als renner meer op je gemak omdat je er kunt profiteren van de renner die voor je rijdt. Op de kasseien is het ieder voor zich. Dat maakt die beklimmingen zo mooi.’ Nuyens bespreekt zowel de oude als jonge generaties kasseivreters. Veelal trekt hij parallellen met andere renners of zichzelf. Peter Sagan vergelijkt hij met Eric Vanderaerden en de koersintelligentie van Peter Van Petegem herkent hij bij zichzelf. Overigens is Tom Boonen de dankbaarste kopman voor wie hij ooit heeft gereden. Nuyens vertelt ook uitvoerig over zijn band met Johan Museeuw. In zijn eerste profjaar zat hij namelijk in dezelfde ploeg met de Leeuw van Vlaanderen, die toen aan zijn afscheidskoersen bezig was.
Nick Nuyens is niet de meest spraakmakende naam, maar met zijn zege in de Ronde van Vlaanderen (2011) alleszins een verdienstelijk coureur, een met een universitair diploma (Communicatiewetenschappen) nog wel. Als renner stak hij er bovenuit vanwege zijn koersintelligentie. Bovendien weet de ‘Bom van Bevel’ Vlaanderens wielerverleden te combineren met verhalen uit het hedendaagse peloton. In het hoofdstuk over zijn eigen carrière gaat het ten slotte niet te nauw over Nuyens zelf, maar weet hij vooral de context van het wielermilieu te schetsen. Je hoeft dus geen trouwe supporter van hem te zijn geweest om dit boek te lezen. Zijn profiel maakt van hem de geknipte co-auteur om een eigentijdse en persoonlijke blik te geven op de Ronde van Vlaanderen. Dit boek is dus uitermate geschikt voor een jong en breed wielerpubliek. Nuyens quotes lezen vlot en het verhaal houdt de focus op het wielrennen zelf en de mens achter de coureurs.
Paperback / softback | Nederlands | Sport en spel algemeen |
