Over spiritualiteit, het leven toen & nu, emigratie
Dit is het eerste van een serie interviews met de nieuwe auteurs van Willems Uitgevers.
Onlangs stelde auteur Hélèné Nijssen haar boek voor in de Dominicaner Boekhandel in Maastricht. Ze keerde daarvoor even terug vanuit haar nieuwe ‘thuisland’ Frankrijk naar haar geboortestad. Met Dankzij Dorien schreef ze een herinnering aan haar op 2 juni 1995 op 34-jarige leeftijd overleden nichtje én hartsvriendin Dorien. Het boek graaft verder op de thema’s spiritualiteit, het leven toen & nu en emigratie. ‘Grensverleggend’ noemt de auteur het zelf. Omdat je, zoals zij het zelf omschrijft, als mens veel grenzen kunt overgaan: ‘Bijvoorbeeld die tussen Leven en Dood, tussen wat je voor Mogelijk en voor Onmogelijk houdt. De grens tussen Vroeger en Nu en natuurlijk de grens tussen landen.’
Dit boek zat al jaren te sudderen in mijn geest…
‘Mijn leven met Dorien en alles wat zich na haar overlijden zo opmerkelijk heeft afgespeeld, dateren van een hele tijd geleden. Ik heb toen niet de behoefte gevoeld het op te schrijven. Die behoefte kwam pas veel later, ik denk voornamelijk ingegeven door mensen aan wie ik, af en toe wanneer dit onderwerp ter sprake kwam, mijn verhaal of op zijn minst dan toch een gedeelte ervan vertelde. Op een bepaald moment woonde ik een maand zonder mijn gezin in Spanje om Spaanse les te geven aan Engelsen en plots had ik de tijd om eraan te beginnen. Ik zat echt in the middle of nowhere en had in de namiddag vrij. Ik besloot daar, in het diepe zuiden van Spanje, aan het ophalen van mijn herinneringen te beginnen en die aan het papier toe te vertrouwen.
Zeer opvallend: ik leek weer het kleine meisje van toen. Ik keerde terug naar mijn kindertijd, net als mijn personage in het boek. Iedereen deed dat vervolgens. Mijn broer was niet de volwassen man van vandaag, maar wel mijn kleine broertje van toen. Ik kwam blijkbaar in een soort parallelle wereld terecht.
Ik doe veel dingen op gevoel. Ik vermoed dat ik hier niet enkel ben als ‘Hélène Nijssen’, maar dat er daarnaast ook werelden bestaan die je anders ervaart en waarin een deel van jou ook functioneert. Elk mens bezit een bron van energie, noem het je ziel, ‘source’, het maakt niet uit.
Uit die zogenaamde ‘source’ kun je inspiratie putten, je kunt er kennis in vinden en ook de waarschuwingen voor het leven komen daarvandaan, denk ik . Als iemand je symbolisch op je schouders tikt, dan weet je dat er iets meer bestaat dan het leven van alledag. Ik verwijs altijd naar Mozart. Die kon op zijn zesde levensjaar al muziek schrijven, dat kan in principe niemand. Hij kon blijkbaar die connectie met source of de cloud goed leggen.’
Dorien was veel meer dan mijn nichtje, ze was mijn hartsvriendin…
‘We waren closer dan zusjes. Ze was iemand die altijd eerder dan ik al van alles gedaan of meegemaakt had : een vriendje krijgen, sigaretten roken, ongesteld zijn. Ze was een jaar ouder, maar ook eerder volwassen dan ik. . Ze was echt een hartsvriendin, iemand met wie je alles deelt. We konden niet zonder elkaar in die tijd. Uiteindelijk groei je echter toch uit elkaar, je gaat elders studeren, je krijgt een relatie en kinderen, je leven wordt drukker, je woont niet meer bij elkaar in de buurt. Toen zij in 1995 op weg naar haar werk verongelukte, kwam dat als een donderslag bij heldere hemel. Ik was behalve natuurlijk heel verdrietig ook kwaad op mezelf dat ik geen contact meer had gezocht. Ik had het gevoel te laat te zijn.
Dorien was bijzonder geliefd in het ziekenhuis waar ze werkte. De kerk was te klein bij haar uitvaart. Een zeer gepassioneerde vrouw. Ze was lastig om mee te leven, maar je kon ook niet zonder haar. Veeleisend en inspirerend, vaak enhousiast, soms heel triest. Ze had een krachtig karakter. Dorien leidde geen eenvoudig leven. Ze groeide op zonder vader, want die vertrok toen haar moeder haar tweede kind verwachtte. Dorien was toen amper twee jaar en heeft dus haar vader nooit gekend. Dat wilde ze absoluut vermijden voor haar eigen kinderen: opgroeien zonder een van beide ouders. Ze wilde haar kinderen echt alles geven. Dat is haar helaas niet gelukt en dus is het extra wrang dat je al op je 34ste overlijdt.’
Ik voelde de aanwezigheid van Dorien nog na haar dood…
‘En dan kreeg ik dus die heel aparte ervaringen. Dorien liet me vaak signalen na: ‘Ik ben er nog.’ Dat moet je willen accepteren, het gebeurt gewoon en we wuiven die dingen te vaak weg. Je neemt iets waar, je ziet het gebeuren, maar dan gaat de ratio ermee aan de haal en zegt: ‘Dit kan niet’.
Uit dit gegeven put ik toch enorm veel spirituele rijkdom. Wij doen ons met zijn allen te kort want er is veel meer tussen hemel en aarde dan wij kunnen waarnemen. We moeten gewoon deze connectie aanvaarden.’
Wat leerde ik van ‘Dankzij Dorien’ dat ik kan delen met andere mensen…
‘Alleszins dat ik veel bewuster naar de wereld ben gaan kijken en meer feeling heb gekregen met zowel het universum als de natuur: zon, maan, sterren, bomen, planten, dieren… Ik ben hier nog dankbaarder voor geworden en beschouw ze niet als onbeduidend. We hebben fantastische mogelijkheden en we hoeven ze alleen maar te zien . Geniet van de dagelijkse kleinigheden in plaats van verkrampt op zoek te gaan naar het geluk. Het geluk zit in kleine dingen zegt het spreekwoord. Verzamel deze momenten. We vergeten te genieten van het nu, we gaan jachtig op zoek naar materiële welvaart en gedragen ons daarin vaak te gestrest. Je hebt geen ingewikkelde dingen nodig om dit geluk te vinden. Als ik in Frankrijk met mijn bergschoenen aan samen met de honden door de bossen loop, dan vraag ik me af: ‘Hoe mooi kan het leven zijn? Wat wil je nog meer?’
Dankzij Dorien roept op om over de grenzen te gaan…
‘Mijn boek roept op om de grenzen over te gaan. De grens tussen leven en dood. De grens tussen vroeger en nu. Ik beschrijf zowel het verleden als het heden. Hoe leefden mensen vroeger, hoe was de rolverdeling tussen man en vrouw? Ik beleefde de grens van de emigratie, van het verhuizen van Nederland naar Frankrijk. Er bestaan zoveel grenzen die je kunt oversteken. Dat hoeven echt geen giga-stappen te zijn. Als je bijvoorbeeld altijd aardappelpuree eet van gewone aardappelen en je besluit eens puree van zoete aardappelen te proberen, is dat ook al grensverleggend.
Ik hoop dat mensen na het lezen van mijn boek het spirituele kunnen zien als ‘iets normaals’. Het is niets ingewikkelds of zweverigs, het is er gewoon. Dat mensen zichzelf toelaten om in de kleine dingen het geluk te vinden. Dat ze leren niet verstard aan bepaalde denkbeelden vast te houden. Doe het eens anders dan dat het je altijd voorgehouden wordt, verlaat de platgetreden paden en zie wat er allemaal mogelijk is en er als het ware klaarligt om door je ontdekt te worden. .
Tijdens het schrijven van mijn boek ‘Dankzij Dorien’ realiseerde ik me dat wat je beschouwt als ‘onwrikbare verworvenheden’ (een baan, een huis, een omgeving met vrienden en familie) je die toch kunt loslaten. Verlaat je je comfortzone, laat je die schijnveiligheid los, dan leer je vanzelf nieuwe stappen te zetten, je moet wel. Dat leerde ik ‘dankzij de dood van Dorien’. De wereld is zo groot, , ontdek dingen van die wereld en blijft niet teveel vasthangen aan je persoonlijke omstandigheden. Keep an open mind! Dankzij Dorien ben ik een decennium later toch vertrokken naar Frankrijk, ik vond eigenlijk dat ik dat gewoon moest durven doen.’
Het rouwproces om Dorien heeft een kleine tien jaar geduurd…
‘Dat besefte ik later. Door alles wat ze me ‘toonde’ net na haar dood, kon ik het een plaats geven. Ze liet me zien dat het ‘zuiver’ en ‘mooi’ was waar ze zich bevond. Ze gaf me spirituele energie. Ik kon haar vragen stellen; nadien heb ik die frequentie van dat contact niet meer gekend, dat was niet meer nodig, ik wist dat het goed met haar ging .
Met mijn boek sluit ik een periode af in mijn leven. Het is weer tijd voor een nieuw begin. Ik ben er zeer blij mee want ik kon het uitgeven zoals ik het wilde. Ik ontdekte hoe geweldig ik het vind om dingen goed op papier te zetten in de hoop dat anderen er iets aan hebben. Ik breng het verhaal graag naar buiten.’
Mijn boodschap luidt: Carpe Diem want je komt op aarde met een reden…
‘Laat je niet te zeer leven door anderen, streef niet te verkrampt een carrière na, als je dat zelf eigenlijk niet wilt. Doe vooral waar je je goed bij voelt en waarmee je een positieve invloed op de samenleving hebt.
Je komt op aarde met een reden. Dorien heeft gekozen voor haar leven. Soms zijn mensen eerder klaar, ze mogen al gaan. Wij draaien het echter om. Wij denken dat dit aardse leven het belangrijkste is. Mij lijkt dit echter een noodzakelijke ervaring, die je moet ondergaan en die je verder op je pad helpt. Wat komt na dit leven? Ons verhaal duurt langer dan wat we hier uitgestippeld zien. Je gaat weer naar je volgende ervaring en vervolgens kom je weer in een reïncarnatie terug. Dat noem ik de ‘eeuwigdurende energie’. Niets gaat verloren, iedereen voelt en voedt die. Allemaal samen, want iedereen doet er toe. Het respect voor de ander ontbreekt vaak en dat is heel jammer, want volgens mij is respect het sleutelwoord.’
Vanuit Carpe Diem ontdekten we la douce France…een openbaring!
‘We hadden het goed in ons leven in Nederland. We bezaten alles wat ons hartje wenste. Net als de kinderen. Dus we werden voor gek verklaard toen we emigreerden, want we hadden helemaal geen reden om het te doen, maar ons motto was: wat minder Hebben en wat meer Zijn.
Het was echter allesbehalve gemakkelijk. Was het een midlifecrisis? Ik denk het niet, maar wie zal het zeggen. Als veertigers lieten we alles los. Je hebt in Nederland een bepaalde ‘status’ en plots sta je daar op het platteland van Frankrijk waar niemand je kent. Je bent je zogenaamde status kwijt. We moesten opnieuw vanaf nul starten. Maar wat voor topervaringen hebben we daar beleefd! Ook dat komt uitgebreid in het boek aan bod. Het leven in ‘la Douce France’, met wat historische informatie over ons nieuwe thuisland en grappige anekdotes. Gelukkig kunnen we nu zeggen dat die stap meer dan de moeite waard is geweest!’
 € 22.50
Paperback / softback | Nederlands | Literaire non-fictie algemeen |
