Nelson Mandela is een fervent liefhebber van de bokssport. In zijn jonge jaren bokste hij met de grootste kampioenen van zijn tijd. Zijn liefde voor de "nobele kunst van de zelfverdediging" zou zelfs in de gevangeniscel op Robbeneiland nooit minder worden. Hij onderhield zich aan een streng regime van buikspieroefeningen en hij schaduwbokste urenlang tegen de muren van zijn kleine, vochtige cel om zowel psychisch als fysiek fit te blijven. Na zijn vrijlating volgden ontmoetingen met zijn boksidolen waaruit mooie vriendschappen zouden ontstaan.
Schaduwboksen beschrijft de parallellen van de bokssport en de strijd van de zwarte bevolking voor gelijke burgerrechten. Op zijn zoektocht vindt Erik Brouwer opvallende overeenkomsten tussen de Zuid-Afrikaanse anti-Apartheidsstrijd en het gevecht voor gelijke burgerrechten in de Verenigde Staten, en de rol die de bokssport in beide geschiedenissen speelde. Brouwer volgde het spoor naar het boksverleden van Mandela: een spoor dat hem in Johannesburg leidde langs Mandela"s vervallen boksschool in Soweto, het kantoor van Mandela"s dochter Zindzi en een oude bokser met wie Mandela nog heeft gespard in de jaren vijftig en zestig. Hij sprak met Zuid-Afrikaanse bokskampioenen en met legendarische Amerikaanse boksers als Sugar Ray Leonard en Evander Holyfield. Het resultaat is een prachtig verhaal over het leven van de bokser Nelson Mandela; een kant die nog bijna niemand van hem kent.
"Nelson Mandela is een wandelende boksencyclopedie." Sugar Ray Leonard
Erik Brouwer (1972) werkte als redacteur bij Het Parool en voetbaltijdschrift Johan. Voor het boek Spartacus, de familiegeschiedenis van twee joodse olympiërs kreeg hij de Nico Scheepmaker Beker voor beste sportboek. Zijn in De Muur verschenen artikel "Ernest Hemingway was een renner" werd bekroond met de Hard Gras Prijs.
