Het Europees Kampioenschap voedde grote emoties en heftige sentimentele schommelingen, overal van Parijs in 1960 tot Berlijn in 2024. Het was ook voorwerp van politieke spanningen tussen Oost en West, van scheidsrechterlijke dwalingen en hooliganisme. En tegelijk van
ontspanning tussen de naties, heerlijke voetbalmomenten en supportersfeesten. Europa maakte kennis met de mysterieuze keeperskunst van Lev Yashin, het briljante passenspel van Günter Netzer, de penalty van Antonin Panenka, de magistrale vrije trappen van Michel Platini, de virtuoze volley van Marco van Basten, de dolle draai van Zinédine Zidane, de balbeheersing van Andrès Iniesta en de tranen van vreugde en verdriet van Cristiano Ronaldo. De Squadra, de Mannschaft, Les Bleus, Oranje en La Roja vierden triomfen. En zelfs de Rode Duivels sneuvelden in 1980 pas in de laatste minuut.
In 2024 reikte Spanje naar ongekende hoogten met zijn recordreeks van zeven opeenvolgende zeges. Met dank aan het ‘tikitaka dat vleugels kreeg’ – lees: de getalenteerde jonge flankaanvallers Nico Williams en Lamine Yamal.
Euro 2024 gaat nog om een ander fenomeen de geschiedenis in: enigszins onverwacht behaalde Nederland de halve finale. Dat bracht het hoogtepunt van twee decennia Oranjegekte die zich situeerde rond de Oranjebus. Voor elke match bracht die in een knotsgekke mars vol muziek, dans en carnavalssfeer de Nederlandse supportersmassa naar het stadion. De apotheose werd bereikt voor de halve finale tegen Engeland. In Dortmund verzamelden zich meer dan honderdduizend supporters rond de Oranjebus. Ze zorgden voor een onvergetelijke festivalhappening en de beelden gingen de wereld rond. Een wel zeer bijzondere fan ontbrak op het appel: Femke, de levenspartner van Sjoerd (bestuurslid van de Oranjebus). Ze overleed het jaar voordien aan borstkanker. Haar verhaal haalde de voorpagina van een krant en wordt in dit boek volledig uitgediept. Een deel van de opbrengst van dit boek schenkt auteur Raf Willems aan de organisatie ter bestrijding van borstkanker.
