‘We waren weglopers, nomaden in een land waarin we ons allang verleden waanden. We gingen drie aan drie, met de armen dicht in elkaar gehaakt. Zo zou de warmte van de ene naar de andere overgaan, als een warmtepomp.’
…
‘Ons kleine leger marcheerde door witte varens, langs eikenbomen met bladeren waar dikke druppels vanaf vielen – het smelten van de sneeuw. Behendig dat waren we, in deze koude natuur. Alsof we ervoor gemaakt waren.‘
(smeltende sneeuw.. hangen er dan nog bladeren aan de boom?)
De tocht
‘De beschermelinge‘ begint alvast dramatisch. De moeder kondigt haar dood aan: is ze terminaal en wil ze euthanasie plegen? Want ‘soms is het beter je verantwoordelijkheid te nemen om het lijden te verzachten’, zegt de vader bij het vinden van een gekwetste hinde, ginder in het bos.
De vader is een onverbeterlijke dronkenlap en vertelt zijn zes-koppige kroost dat hij niet voor hen kan zorgen en ze ongetwijfeld uit mekaar zullen gehaald worden en elk in een ander opvangtehuis zullen terechtkomen. De kinderen – vijf broers en een dochter Linda (we lezen het verhaal grotendeels vanuit haar standpunt) besluiten om kost wat kost bij mekaar te blijven en vertrekken na de dood van hun moeder bij nacht en ontij.
Dat is een interessant en intrigerend gegeven: hoe ze wegvluchten en in een bos trachten te overleven in weer en wind met een minimum aan proviand, hoe ze andere ‘vluchters’ tegenkomen, hoe ze zich schuil houden in een bunker en hoe ze uiteindelijk ontdekt worden en dan toch apart in weeshuizen en bij verschillende pleegouders opgenomen worden. Hoe hun tocht uiteindelijk uiteenspat en hoe tegelijk het hele verhààl uiteenspat en pas twintig jaar later verder gaat. En de lezer geleidelijk ontdekt dat de herinneringen van Linda niet noodgedwongen de zelfde zijn als die van haar broers.
De ene verslijt als kind al meer ouderparen dan de andere, de duivel zat in hem, pleegouders die een kind terugbrengen want ‘niet het kind waar we op gehoopt hadden’..
De lat ligt hoog
We zijn de laatste weken verwend met schitterende romandebuten. Nieuweling van Marion Bruinenberg bijvoorbeeld is zo’n geweldig boek, maar ook De man die een berg werd van Grete Simkute en Soms sneeuwt het in april van Janneke Siebelink. Ook anderstalige debuten waren ophefmakend: lees bijvoorbeeld Aarde eten van Dolores Reyes.
De lat ligt dus bijzonder hoog en Mira Sys duikt daar net onder..
Sommige passages, twintig jaar later, lijken me wat te clichématig en dus voorspelbaar. Soms zijn Mira’s volzinnen wat overhaast geschreven, heb ik de indruk. Dat stoort vooral de laatste vijftig bladzijden, alsof ze in tijdsnood is.
‘Het betrof een auto-ongeluk.’
‘De mensen van de politie’
‘Ze weende van geluk toen ze haar ogen opende.’
Of: ‘Hij herinnerde zich vrijwel alles. Dat kon gelukkig alleen maar betekenen dat zijn brein niet was aangetast.’
Heheh. Ja.
Al tovert dit soort zinnen een glimlachje op de lippen, top-literatuur kan ik dit niet noemen.
Een zin als ‘Menno weet ervan en heeft hem verexcuseerd’ doet mijn tenen krullen.
‘Hij komt terug van de toilet’ .. echt, ik denk dat de eindredacteur van dienst even afwezig was.
Deus ex machina
Als lezer verwacht je een deus ex machina, de grote ontknoping, want waar leidt het allemaal naar toe? Die komt er wel, maar blijft verholen en nauwelijks uitgesproken. De lezer vormt zich zelf een idee. En dat is goed.
Hardback | Nederlands | Literaire fictie algemeen |
Meer berichtjes van Herre Daelemans
Bekend bij God
Kleinood is zo een van die woorden die zich als vanzelf wegstoppen, gierig als ze zijn op zichzelf. Je vindt ze niet wanneer je naar hen op zoek gaat, ze openbaren zich aan jou als hen dat uitkomt. Zomaar, zo lijkt het.Dit is een kleinood en ik kwam het als vanzelfsprekend tegen. Natuurlijk.
[lees verder]
Het verborgen verdriet
‘Daar beneden ligt het meer, glanzend en stil, omzoomd door berken tot aan de waterkant. En het saunahuisje waar de jongens op zomeravonden met hun vader in zaten, na afloop het water in strompelend over de scherpe stenen. In een rij liepen ze, met hun handen uitgestrekt balancerend, als een crucifix.’[lees verder]
Niemand is volmaakt. Maar goh, wat schieten we prachtig tekort!
De geschiedenis zal ons veroordelen.(…) Maar hoe zit het dan met God? Ik hapte naar adem. Weet je als mensen het over God hebben … Ik denk, ik weet niet zeker of ze altijd… ik bedoel, God is niet iets waarvan je kunt bewijzen of het wel of niet bestaat. Maar zoals ik het bekijk, hebben [lees verder]
Tot leven gewekt, passioneel en vurig
Lauren Groff brengt u naar het jaar 1158. ‘De wereld vertoont de vermoeide sporen van de aflopende vastentijd. ‘ Marie de France, zeventien jaar komt het bos uit. ‘Alleen, te paard, in kil maarts gemiezer. De wind luwt. De bomen suizelen niet meer. Marie voelt het hele landschap toekijken hoe zij [lees verder]Zelfs de stenen zullen huilen
“er was een tijd dat boeken zo kostbaar waren dat we ze met eerbied behandelden, dat we ze aan onze kinderen beloofden, aan onze geliefden schonken..”
Dit is het op ware feiten gebaseerde levensverhaal van Edmond Charlot, een jongen die als 21-jarige zijn droom weet waar te maken: [lees verder]
De vloek van een familie
‘Je moest geheimen laten waar ze hoorden: in het rijk van het zwijgen. Vooral de waarheid over ‘De Gebeurtenis’ mocht niemand te weten komen, te gevaarlijk, het toneel van het voorval was immers nog altijd het diepste zuiden van Italië, het kon tot wraakacties leiden, erover schrijven was ronduit [lees verder]Een onverbiddellijk rapport
Generatiekloof.Hoe volwassenen door kinderen pijnlijk raak geportretteerd worden.
‘Onze ouders, die zogenaamd gezaghebbende figuren .. ze dronken graag: dat was hun hobby of misschien een vorm van eredienst. Wijn en bier en whisky en gin. Ook tequila, rum en wodka. Midden op de dag noemden [lees verder]
Warmte in de poolcirkel
‘Alles lijkt hier door anderen op maat gemaakt, op mensenmaat, waardoor je eigenlijk geen idee meer lijkt te hebben hoe de echte wereld er ook alweer uitziet.’ Ruimte? Vanaf mijn balkon kijk ik uit op een lapje grond waar ze tweehonderd nieuwe woningen inplanten. Maar in de natuur van Noorwegen [lees verder]
Een schreeuw tegen de schaamteloosheid
‘De ziekte ontmenselijkt en maakt van die vrouwen marionetten, ten prooi aan groteske symptomen, willoze poppen in de handen van de artsen, die hen betasten en onderzoeken onder iedere huidplooi. Het zijn niet langer echtgenotes, moeders of jonge meisjes, het zijn geen vrouwen naar wie je kijkt of [lees verder]Het boek van de hoop
‘Het was een adembenemend mooi gebouw, dat viel niet te ontkennen, en toch voelde Nori ondanks deze schoonheid bij de aanblik ervan haar maag verkrampen. ‘Het is een Japans gezegde: er zijn 50 woorden voor regen, omdat het zoveel regent.
Een geschikte metafoor, dacht auteur Asha [lees verder]
Zonder kunst geen leven
‘Omdat de muze‘ is het levensverhaal van Sara de Swart die zich ophoudt en deel uit maakt van de Tachtigers, de nieuwe kunst- en literaire beweging in Nederland, anno 1880 en later.Net zoals Zora del Buono in ‘De maarschalk’ (hier eerder besproken) de levensloop van haar grootmoeder, [lees verder]
De verbeelding als betere werkelijkheid
Ze leggen een gezicht bloot van meer dan 2000 jaar oud en dat niemand in al die tijd had gezien. ‘Het gezicht van een vrouw , uit één stuk gehouwen in steen. De kalksteen gaf het een maagdelijke aanblik, zoals een gesluierd gezicht van marmer. Ze keek recht voor zich uit, met een peilende, doordringende [lees verder]